Kiedy słyszę jedną z nich "I nie wiem czy cię jeszcze zobaczę, Warszawo.." smutną pieśń, ściska mi się serce i mimowolnie oczami wyobraźni widzę te gruzy, widzę pożar , słyszę bombardowania, krzyki, jęki umierających, czuję zapach dymu i zwęglonych ciał ale nie mogę pozbyć się twarzy walczących dzieci, które nieświadomie wryły mi się w pamięć po oglądnięciu dokumentów, zdjęć. Przeraża mnie ta wizja ale jestem świadoma, że nie oddaje ona ogromu strat, ogromu śmierci.
W obliczu tego jaką ofiarę ponieśli tamci ludzie, zazwyczaj w naszym wieku ale przecież i młodsi nie mogę znieść tego, że młodzi ludzie w dużej liczbie nie wiedzą nawet jakie święto obchodzimy 1 sierpnia, czego rocznicę. Czy to nie jest zatrważające? I jak można nie znać jednego z najważniejszych wydarzeń w historii naszego kraju?
Bardzo często zadaję sobie pytanie co ja zrobiłabym na ich miejscu, gdyby przyszło mi walczyć lub chować się w nadziei na przeżycie i nadal nie umiem na nie odpowiedzieć. Myślę, ze nikt nie potrafi i to dobrze. To dobrze, że nasze pokolenie nie zna wojny. Że nie musimy stawać w obliczu takich wyborów, jednak naszym obowiązkiem, teraz kiedy żyjemy w wolnym kraju jest PAMIĘTAĆ.
Akurat dzisiaj o godzinie 17 byłam na przejażdżce z koleżankami. Kiedy rozległy się syreny powiedziałam "minuta ciszy dla uczczenia pamięci" jedna z nich popatrzyła na mnie dziwnie, może w myślach się ze mnie śmiała, ale nie dbam o to. jestem dumna z naszej historii. Ale jest to blog głównie o muzyce więc dodaję utwory o powstaniu. Polskie ale nie tylko.
CZEŚĆ I CHWAŁA BOHATEROM !
coś bardziej rockowego ...
zwłaszcza ten utwór jest piękny .....
Nie wiem czy tylko ja tak emocjonalnie przeżywam ten dzień? Jakie są wasze odczucia związane z Powstaniem? Pamiętacie? I czy w ogóle dobrze, że poruszyłam ten temat?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz