Zaczynam od polskiego punk rocka.
A więc tak w skrócie. W Polsce pierwsi punkowcy pojawili się w 1977 roku a z nimi oczywiście pierwsze kapele punkrockowe. Pank stał się głosem pokolenia. Pokolenia stłamszonego przez system polityczny państwa. Czy wiec kogoś dziwi, że głównym sloganem nie tylko polskiego ale i punka na całym świecie było " No future" ? Mało kto rozumiał nową muzykę. W ogóle rzadko pokazywano ją w telewizji, a co dopiero wydawano! Jeżeli już to się zdarzało, to tylko w Europie Zachodniej. I jest jeszcze coś. Pierwsza zasada punk rocka to: zrób to sam, a druga zrób to dobrze. Wynikało to między innymi z braku wszystkiego. Nawet czystych kaset. Z tego powodu na kasetach z piosenką żołnierską albo ludową nagrywano inne utwory. A jak to się działo, że aż tyle osób znało te zespoły? Odpowiedź brzmi: festiwale. Ludzie jeździli na nie i nagrywali wszystko na magnetofony kasetowe. Tak, tak. Jeśli nie wierzycie, zobaczcie na to zdjęcie:
A co do braku wszystkiego... Członkowie kapel nie posiadali jakiś szczególnych, wymyślnych strojów. teraz praktycznie wszędzie można kupić sobie jakąś kurtkę z ćwiekami, poszarpane spodnie, koszulki, glany. Kiedyś nie było tak prosto. Każdy ubierał to, co miał. Jakieś dziurawe jeansy, jak najwięcej agrafek, brudne marynarki i często włosy były pomalowane farbą plakatową. Niestety zespoły nie miały za wiele miejsc, gdzie mogłyby grać swoją muzykę. Jeśli zagrały dwa, trzy koncert rocznie, powtarzam rocznie to było naprawdę dobrze. Często gdy jakaś kapela punkrockowa grała w nowym miejscu, ludzie nie wiedzieli jak się zachowywać. Jednak zawsze kończyło się to tak samo. nawet jeśli z początku ludzie siedzieli na krzesełkach w rzędach, to po koncercie nie można było poznać tych miejsc. Już bez krzeseł... A Jarocin... Nie, nie Jarocin to materiał na kolejny post. ;-)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz